De spanning van de premiere is geweken bij de eerste voorstelling twee dagen later. Alles is rustiger. Alles valt op zijn plek. Het verhaal is helder. Het lijkt alsof Medea nu al helemaal in ons lijf zit. Alle kranten hebben een recensie. NRC en Trouw zijn blij met ons. De Volkskrant heeft een zure opmerking over de chaos die ordening behoeft.
De Medeaexpress rijdt, de bus die het NNT heeft ingezet om mensen vanuit de wijde omgeving van Groningen naar de Staddschouwburg te rijden. Ola is meegegeaan om plattelandsvrouwen in Assen op te halen. "Vrouwen van Nu" heet hun vereniging. In de bus en voor de voorstelling is het niet meer tot een inleiding gekomen. Een uitleiding dan maar, na afloop in de foyer. De vrouwen zijn enthousiast. Een durft het aan om te zeggen dat ze geen emotie voelde en dat jammer vindt. Maar ze praat wel door over de acute gevallen van kindermoord die ze gehoord heeft en haar niet loslaten.
Peter Zwart heeft een tafel gemaakt voor onze zenders.
André gebruikt een verfbrander om de condens van de ijsblokken te blazen, waardoor het ijs transparant wordt en het licht er mooi doorheen kan schijnen.
De legoberg is een zorgenkind van de toneelmannen. Een schop en brede vegers maken van de enorme hoeveelheid legosteentjes een berg die voldoet aan het ontwerp van André. Maar de lego is gaan stinken, omdat er elke dag water op valt, dat onder de berg blijft liggen en in alle miniscule gaatjes van de legosteentjes gaat zitten. Dat geeft nieuwe hoofdpijn. Verborgen achter de legoberg staat nu een flesje zeepgel, zodat de kinderen van Medea hun handen daarmee kunnen wassen voor ze de dodelijke pannenkoeken gaan eten. En om de stank weg te halen, komt er op een dag een kleine betonmolen op de vloer, die met een hoop zeeppoeder erin kan werken als een legowasmachine. Maar dan moeten de steentjes ook nog gedroogd worden. Bij gebrek aan een centrifuge zijn ze uitgespreid over de toneelvloer. Miljoenen steentjes zijn het. Vandaar de schop. Vandaar de vegers. Vandaar al die grote mannenzorgen om lego.
Dani, onvolprezen regie-assistent. Hij telt zijn dagen nu. Als de voorstellingen in Groningen voorbij zijn, gaat hij iets anders doen. Maar eerst moet hij alles netjes overdragen. En vooral ervoor zorgen dat Jesus ons zal kunnen verstaan, als Dani er niet meer elke keer bij is om te tolken.
Tien minuten voor het begin van de voorstelling.
Aftermath Medea
Aftermath Medea.
Maandag 26 januari 2009.
Rustdag.
De eerste recensies zijn er. Het Dagblad van het Noorden geeft 4 sterren, maar houdt niet van "dat akelige realisme in het begin en een wat verwrongen link met de actualiteit". Inzet en doel van Ola om klassieke verhalen te vertalen naar de actuele wereld is de recensent ontgaan. Of hij wil gewoon niet weten dat Medea van Euripides en Seneca in het oude Korinthe nazaten heeft in Staphorst, Den Haag, Zoetermeer, Berghem, Arnhem, Amsterdam, Dommelen en nog veel meer plaatsen in Nederland. Het Parool houdt ook niet van de combinatie, theater en actualiteit en heeft het over een bizar huwelijk tussen kunst en werkelijkheid, dat ook nog eens in een bizarre vorm is gegoten door Ola. Bizar.
's Avonds in het radioprogramma OBA Life van LLink mag ik een zelfgekozen stukje voorlezen van het koor. Ik kies voor het begin van de "Stel dat" tekst. Daarin spreekt het koor ons inlevingsvermogen aan voor een vrouw die zo vast zit dat ze geen andere uitweg meer ziet dan uit het leven te stappen. De tekst is van Ko van den Bosch en is gevoed door verhalen van mensen die een dergelijk drama van heel nabij meemaakten.
"Stel je voor dat het leven je zegt: het past niet met jou. En stel je voor dat de dood zegt: alles past omdat de schimmen geen plaats innemen. En je denkt: als ik het niet red, hoe moeten mijn kinderen het redden?
En stel je voor dat niets meer waar is en dat wat je ook pakt, afbreekt, en je door alle beloftes, alle hoop, alle liefde heen valt, en je alsmaar valt, en het enige waarvoor je je kinderen wilt behoeden, de smak is op het eind.
En stel je voor dat je alleen het beste en het mooiste wilt voor je meest dierbare. Maar dat je het niet haalt. Dat je het gewoon niet haalt. En dat je het meest dierbare meeneemt naar de plek waar geen fout meer is."
Met presentator Pieter Hilhorst en hoofdgast Ramsey Nasr praat ik over de Medea van Ola en Ko en dat het Malou Gorter die Medea speelt, de kunst verstaat om van Medea een gewone, leuke, gekke vrouw te maken die in wanhoop tot de vreselijke daad komt om haar eigen kinderen te vermoorden. En de rol van het koor in Griekse trageides is inderdaad te vergelijken met het werk van de journalist. We kijken naar alle wandaden om ons heen, en we grijpen niet in. Ramsey Nasr wil weten of ik nooit de neiging heb gehad om mijn mening te geven over het nieuws dat ik lees. Nee dus. Maar nu, in het theater, mag het af en toe wel.
Rustdag.
De eerste recensies zijn er. Het Dagblad van het Noorden geeft 4 sterren, maar houdt niet van "dat akelige realisme in het begin en een wat verwrongen link met de actualiteit". Inzet en doel van Ola om klassieke verhalen te vertalen naar de actuele wereld is de recensent ontgaan. Of hij wil gewoon niet weten dat Medea van Euripides en Seneca in het oude Korinthe nazaten heeft in Staphorst, Den Haag, Zoetermeer, Berghem, Arnhem, Amsterdam, Dommelen en nog veel meer plaatsen in Nederland. Het Parool houdt ook niet van de combinatie, theater en actualiteit en heeft het over een bizar huwelijk tussen kunst en werkelijkheid, dat ook nog eens in een bizarre vorm is gegoten door Ola. Bizar.
's Avonds in het radioprogramma OBA Life van LLink mag ik een zelfgekozen stukje voorlezen van het koor. Ik kies voor het begin van de "Stel dat" tekst. Daarin spreekt het koor ons inlevingsvermogen aan voor een vrouw die zo vast zit dat ze geen andere uitweg meer ziet dan uit het leven te stappen. De tekst is van Ko van den Bosch en is gevoed door verhalen van mensen die een dergelijk drama van heel nabij meemaakten.
"Stel je voor dat het leven je zegt: het past niet met jou. En stel je voor dat de dood zegt: alles past omdat de schimmen geen plaats innemen. En je denkt: als ik het niet red, hoe moeten mijn kinderen het redden?
En stel je voor dat niets meer waar is en dat wat je ook pakt, afbreekt, en je door alle beloftes, alle hoop, alle liefde heen valt, en je alsmaar valt, en het enige waarvoor je je kinderen wilt behoeden, de smak is op het eind.
En stel je voor dat je alleen het beste en het mooiste wilt voor je meest dierbare. Maar dat je het niet haalt. Dat je het gewoon niet haalt. En dat je het meest dierbare meeneemt naar de plek waar geen fout meer is."
Met presentator Pieter Hilhorst en hoofdgast Ramsey Nasr praat ik over de Medea van Ola en Ko en dat het Malou Gorter die Medea speelt, de kunst verstaat om van Medea een gewone, leuke, gekke vrouw te maken die in wanhoop tot de vreselijke daad komt om haar eigen kinderen te vermoorden. En de rol van het koor in Griekse trageides is inderdaad te vergelijken met het werk van de journalist. We kijken naar alle wandaden om ons heen, en we grijpen niet in. Ramsey Nasr wil weten of ik nooit de neiging heb gehad om mijn mening te geven over het nieuws dat ik lees. Nee dus. Maar nu, in het theater, mag het af en toe wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten