Dinsdag 3 februari 2009
Stadsschouwburg Rotterdam.
Wel of geen gas? Geen gas! Het ijsblok voor de gasvlam is wel verdubbeld en het frame waarin het ijs hangt is ook verbreed, maar het wil niet echt met het licht in dat ijs. Om de transparantie van het ijs te belichten, hangt er een lamp pal boven elk ijsblok. Maar dat kan niet bij het blok voor de gasbranders. Dan zou de lamp gaan springen en daarmee wordt de veiligheid een risico. De pannenkoekenscene zonder het blazen van de gasbranders en zonder het sissende geluid van het hete frame dat zinkt in een bak water eronder, legt de focus wel geheel en al op Medea zelf en meer nog op het bakken van de giftige pannenkoeken. In absolute stilte kijken hoe de boter in de pan glijdt, het beslag erbij komt en de pannenkoek gekeerd wordt. Daarna doet Medea veel, heel veel poedersuiker op de pannenkoek, "zodat de kinderen de bittere medicijn niet proeven".
Het idee van de pannenkoekenscene ontstond toen Ola en Malou een bezoek hadden gebracht aan de gevangenis waar moderne Medea's vastzitten. Van een van hen komt het verhaal dat zij gif in pannenkoeken had gedaan om haar kind te doden.
De eerste voorstelling in Rotterdam voelt anders en pakt ook anders uit. Ligt het aan de zaal, die groter is dan in Groningen? Ligt het aan de sfeer die anders is omdat de theaterstoelen grijs zijn en de zaal koele zakelijkheid uitstraalt? Het is ook de eerste voorstelling met Hans Man in t Veld als Kreon. Ola is komen kijken. Na afloop weten we allemaal dat we beter kunnen. En dat is erg jammer, vooral omdat de hele cast van de Medea van het Nationale Toneel is komen kijken. Het is voor hen moeilijk om een waardeoordeel te geven. Ze hebben nog maar net hun laatste voorstelling gespeeld en hun Medea bleef heel dichtbij de klassieke versie. De Medea van Johan Doesburg en de Medea van Ola Mafalaani: twee voorstellingen met hetzelfde onderwerp en toch van een totaal andere grootte, een totaal andere diepte.

Medea tegen Jason:

"Jason, lief, weet je nog dat we op het zand lagen
ergens naast een onnoemelijke zee.
En hoe je met je sigaret voorzichtig puntje voor puntje
de letters van jouw naam in mijn trainingspak brandde.
Met hagedissenvoorzichtigheid, zo zacht.
Ik voelde niks, maar ik liep trots weg
over de catwalk van de branding
met jouw naam op mijn rug ....."