Buschauffeur Ben rijdt fileloos Hans en ik van Amsterdam naar Emmen. Daar wacht ons De Muzeval, het theater dat zichtbaar in verwachting is van een voorstelling over Afrika. De zaal is vooral rood van kleur en goed voor de bijna 300 mannen en vrouwen die naar Medea komen kijken. Na het diner van aardappelpuree, vis, kalkoenfilet en boontjes met spek, doorstaan Mats en Ollie de "daarom" proef. De kinderen krijgen de goedkeuring van Peter om de tekst vanavond voor het echt doen. Ze zullen hem onderbreken in zijn proloog, waarin hij het kader van het stuk aangeeft en alvast verklapt dat de kinderen dood zullen gaan maar dat we dat niet zullen laten zien met een mes en met bloed enzo. "Neeee", zegt Peter. "Dat wordt waarschijnlijk iets abstracts". Dit is een moment waarbij hij bijna elke avond de lachers op zijn hand krijgt, omdat hij zich dan kronkelt achter de microfoon van het katheder en met een bezwerend gezicht het woord abstract naar de zaal schuift. Hij heeft dan al iedereen voorgesteld, inclusief zichzelf als Jason, de man die zijn vrouw Medea en hun twee kinderen verlaat om te trouwen met Glauke, de dochter van de Korintische koning Kreon. Peter ziet zichzelf niet direct als een acteur, eerder als een performer, die zich kan uitleven met het woord abstract bijvoorbeeld. In het begin moest hij in vrij korte tijd een vadergevoel bij zichzelf opwekken, omdat hij zelf nog geen kinderen heeft. Meer nog moest hij zich, ook in korte tijd, de rol van Jason eigen maken. Het vergde nogal wat denkwerk om Jason neer te zetten als de klootzak die uit zucht naar het koningschap Medea verlaat voor Glauke. Maar Jason zegt zelf dat hij het beste voor heeft met Medea en zijn kinderen. En dat kan oprecht zijn. Dat hoeft niet per se de uitvlucht te zijn naar een jonge bruid. Mannen zijn nou eenmaal anders dan vrouwen. Die nuance aanbrengen in de man Jason was en is een grote uitdaging. Peter verstaat het om Jason elke keer meer en meer vlees en bloed te geven. Hartverscheurend is zijn kreet aan het eind als hij de dode kinderen aantreft op de schoot van Medea. Maar het is ook hartverblijdend als hij, zoals vandaag, zijn lachen niet kan inhouden wanneer hij het tijdens zijn proloog over een deur heeft die langzaam open en dicht gaat en Malou/Medea zomaar het geluid maakt van een krakende deur. Vandaag is het zijn dag: Peterdag. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten