Meestal hebben de theaters waar wij spelen een affiche van Medea aan de gevel of in de hal, maar Den Bosch doet het zonder. Voor we naar binnen gaan, zitten we nog even onder de bloeiende kastanjebomen aan de zijkant van de Parade met zicht op de Sint Jan. Na een restauratie van dik 12 jaar is de kathedraal begin van de maand met veel ceremonie, een groots programma en een pontificale hoogmis weer helemaal beschikbaar voor stad en gelovigen. Na een beetje zoeken zie ik het nieuwe beeld van de engel met een glimlach om de mond en een mobieltje in de hand, voor de boodschappen van hemel naar aarde en omgekeerd. De voorstelling begint zoals gebruikelijk pas wanneer Kiek vanaf de coulissen aan de linkerkant van het toneel daartoe het sein geeft. Hij moet de aandacht zien te trekken van Peter terwijl die Anamaria Koekoek speelt met Malou en de kinderen. Soms doet hij het met een vlag in de hand, soms met een opzichtige zonnebril, soms met een papier waarop met grote letters 'aanvang' staat. Vandaag fluistert Jesus die achter mij heen en weer loopt op een gegeven moment: "a l' izqueirda, uno segundo Jesus". Ik kijk ogenblikkelijk naar links en schiet in de lach. Daar staat Kiek met ontbloot bovenlijf en zijn korte broek hoog opgetrokken tot boven zijn navel, een karikaturale kopie van het kostuum van Jesus. Malou heeft last van het geroezemoes, gepraat en gekuch in de zaal. Als een boze stem in het publiek hardop roept: "houd je kop" wordt het stiller, maar het wordt pas echt minder als Malou tijdens de 'in balans scene' van Medea met een kan water naar de eerste rij loopt en vraagt wie van de jongeren zo moet hoesten. Vandaag is het Bramdag. Bram is 9 jaar en woont in Hilversum. Een van zijn ouders komt vaak mee met hem. Vandaag is de beurt aan zijn vader. Die is ook coach van de voetbalclub waar Bram speelt. Morgen hebben ze een competitie en als de ploeg van Bram in de finale komt, wordt het kiele kiele om op tijd bij Medea te zijn. Zoals Guus voor aanvang vaak pirouettes draait op het toneel, speelt Bram graag met de zachte voetbal die meereist in de kleedkist. Als Bram op de tafel zit, met zijn rug naar het publiek, kijkt hij recht in het gezicht van Kreon, wanneer die Medea aanspreekt dat ze het land uit moet. Bram mompelt dan vaak mee met de tekst van Kreon. Hij kent die zowat uit zijn hoofd. De doodscene op het eind vindt hij heerlijk. Voor dood liggen op de schoot van Medea, in de armen van Peter en op de bank van het koor. "Dat is het leukst", zegt hij. "gewoon, omdat het leuk is" |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten